سدیر صیرفی گوید:
"... بر مولایمان امام صادق علیه السلام وارد شدیم
و دیدیم که بر خاک نشسته
و مانند مادر فرزند مرده شیدای جگر سوخته ای
می گریست و می گوید:
« سیدی!
غَیبتُکَ نَفَت رُقادی
و ضَیَّقَت عَلَّیَ مِهادی و ابتزَّت منی راحةَ فوادی...»
« مولای من!
غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده
و بسترم را بر من تنگ ساخته و آسایش قلبم را از من سلب نموده است..."*
دل نوشت
وقتی امام صادق (علیه السلام)
رئیس مذهبمان
اینگونه بر غیبت مولایمان
از سویدای دل ناله سر می دهد
و می گرید
ماباید چه کنیم ؟
بر بدی حالمان
درفراق مولایمان
...
مهربان تر از پدر را گم کرده ایم
*کمال الدین / ج2 / باب 33